Voor literair platform hard//hoofd schreef ik een kort verhaal over de onmacht van verdriet en de poging van een dochter haar moeder overeind te houden. Het hele verhaal kun je hier lezen.

“Met haar winterjas tot aan haar kin dichtgeritst en haar wandelschoenen dubbel gestrikt, stond ze in de gang. We dwaalden tussen de bomen door, soms onze armen en dan weer alleen onze pinken in elkaar gehaakt. Onze jassen dik, de zon al warm. Boven onze hoofden dansten de takken als poppenspel in de wind.
‘We nemen een omweg,’ fluisterde ze.
Tranen ontsnapten tussen de zonnestralen door, vielen op het met takken bedekte pad. Ik stelde geen vragen en keek zwijgend om me heen. De bomen aan deze kant van het bos kende ik nog niet. In kaarsrechte lijnen stonden ze naast elkaar. Zouden ze weten dat ze door mensenhanden in het leven waren geroepen en niet naast hun eigen moeder staan?”

Beeld: Boris Lyppens